ความประทับใจ
ความประทับใจกับภาพนี้เพราะว่า เป็นปีแรกที่ข้าพเจ้าได้ฝึกซ้อมนักกีฬาวอลเลย์บอลชายหาด รุ่นอายุไม่เกิน ๑๖ ปี เพื่อเข้าแข่งขันกีฬานักเรียนเทศบาลและเมืองพัทยาประจำปี ๒๕๕๐ โดยเข้าแข่งขันรอบคัดเลือกระดับภาคกลางที่จังหวัดนครปฐม เพื่อคัดเลือกทีมที่ชนะเลิศและรองชนะเลิศอันดับ ๑ เข้าแข่งขันในระดับประเทศต่อไปโดยทีมที่ข้าพเจ้าฝึกซ้อมได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ ๑ ได้เข้าแข่งขันในระดับประเทศ ณ จังหวัดระยอง เป็นครั้งแรกในรอบ ๖ ปีและเป็นกีฬาประเภทเดียวของเทศบาล เมืองประจวบคีรีขันธ์ ที่ได้เข้าแข่งขันระดับประเทศ จากการเข้าแข่งขันในระดับประเทศครั้งนี้ผลปรากฎว่านักกีฬาได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ ๒ ได้รับรางวัลจากอธิบดีกรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น นายสมพร ไชยบางยาง ข้าพเจ้ารู้สึกภูมิใจและประทับใจกับความสำเร็จในครั้งนี้เพราะตัวข้าพเจ้าเองไม่เคยเป็นนักกีฬาและไม่ได้จบเอกพลศึกษาซึ่งข้าพเจ้าเรียนจบเอกสังคมศึกษามา ทำให้ได้ข้อคิดที่ว่าการที่เราจะทำสิ่งใดก็ตามถ้าเรามีความตั้งใจและพยายามทำให้ดีที่สุดเราก็สามารถประสบผลสำเร็จได้เช่นเดียวกัน
จากความสำเร็จในครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้าได้รับการยอมรับจากผู้บริหารทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยยอมรับการทำงานของข้าพเจ้าด้วยเหตุผลที่ว่าข้าพเจ้าไม่ได้จบสาขาพลศึกษามา แต่เหนืออื่นใดสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจและภูมิใจมากที่สุดก็คือการที่นักกีฬาของข้าพเจ้าเป็นที่ต้องการของผู้ควบคุมทีมในระดับประเทศ ไม่ว่าจะเป็นทีมจังหวัดสระบุรี โรงเรียนกีฬาสุพรรณบุรี จังหวัดนนทบุรีและจังหวัดเพชรบุรี ปัจจุบันนี้ลูกศิษย์ของข้าพเจ้าได้เป็นนักกีฬาในโครงการยุวชนโอลิมปิกของประเทศ ซึ่งข้าพเจ้าก็หวังว่าเขาคงจะมีอนาคตที่ดีในวันข้างหน้าต่อไป
ความประทับใจกับภาพนี้เพราะว่า เป็นปีแรกที่ข้าพเจ้าได้ฝึกซ้อมนักกีฬาวอลเลย์บอลชายหาด รุ่นอายุไม่เกิน ๑๖ ปี เพื่อเข้าแข่งขันกีฬานักเรียนเทศบาลและเมืองพัทยาประจำปี ๒๕๕๐ โดยเข้าแข่งขันรอบคัดเลือกระดับภาคกลางที่จังหวัดนครปฐม เพื่อคัดเลือกทีมที่ชนะเลิศและรองชนะเลิศอันดับ ๑ เข้าแข่งขันในระดับประเทศต่อไปโดยทีมที่ข้าพเจ้าฝึกซ้อมได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ ๑ ได้เข้าแข่งขันในระดับประเทศ ณ จังหวัดระยอง เป็นครั้งแรกในรอบ ๖ ปีและเป็นกีฬาประเภทเดียวของเทศบาล เมืองประจวบคีรีขันธ์ ที่ได้เข้าแข่งขันระดับประเทศ จากการเข้าแข่งขันในระดับประเทศครั้งนี้ผลปรากฎว่านักกีฬาได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ ๒ ได้รับรางวัลจากอธิบดีกรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น นายสมพร ไชยบางยาง ข้าพเจ้ารู้สึกภูมิใจและประทับใจกับความสำเร็จในครั้งนี้เพราะตัวข้าพเจ้าเองไม่เคยเป็นนักกีฬาและไม่ได้จบเอกพลศึกษาซึ่งข้าพเจ้าเรียนจบเอกสังคมศึกษามา ทำให้ได้ข้อคิดที่ว่าการที่เราจะทำสิ่งใดก็ตามถ้าเรามีความตั้งใจและพยายามทำให้ดีที่สุดเราก็สามารถประสบผลสำเร็จได้เช่นเดียวกัน
จากความสำเร็จในครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้าได้รับการยอมรับจากผู้บริหารทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยยอมรับการทำงานของข้าพเจ้าด้วยเหตุผลที่ว่าข้าพเจ้าไม่ได้จบสาขาพลศึกษามา แต่เหนืออื่นใดสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจและภูมิใจมากที่สุดก็คือการที่นักกีฬาของข้าพเจ้าเป็นที่ต้องการของผู้ควบคุมทีมในระดับประเทศ ไม่ว่าจะเป็นทีมจังหวัดสระบุรี โรงเรียนกีฬาสุพรรณบุรี จังหวัดนนทบุรีและจังหวัดเพชรบุรี ปัจจุบันนี้ลูกศิษย์ของข้าพเจ้าได้เป็นนักกีฬาในโครงการยุวชนโอลิมปิกของประเทศ ซึ่งข้าพเจ้าก็หวังว่าเขาคงจะมีอนาคตที่ดีในวันข้างหน้าต่อไป
ลูกชายตัวโอ
สาเหตุที่ข้าพเจ้าตั้งชื่อภาพว่าลูกชายตัวโอเพราะว่า เขาเป็นเหมือนลูกชายของข้าพเจ้าแล้วเขาก็ชื่อโอเลี้ยง สำหรับความประทับใจกับสุนัขตัวนี้เนื่องจากว่าข้าพเจ้าเลี้ยงเขามาตั้งแต่เขาเกิดได้ 3 วัน ตั้งแต่เขายังไม่ลืมตาข้าพเจ้าได้ซื้อขวดนม ซื้อนมสำหรับสุนัขมาให้เขากิน โดยชงนมแล้วก็ป้อนเขาเหมือนกับเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่งเวลาไปโรงเรียนก็นำเขาใส่ตะกร้าเล็ก ๆวางไว้หน้ารถจักรยานยนต์ พอกินนมเสร็จเขาก็หลับ พอเริ่มโตหน่อยบางครั้งก็เอาใส่กระเป๋าเสื้อวอร์มเวลาใส่คลุมไปโรงเรียน เวลาข้าพเจ้าซ้อมกีฬาวอลเลย์บอลเขาก็จะเข้าไปหลบตามมุมเสาของโรงยิม เวลานอนเขาก็เข้ามานอนในห้องนอนเดียวกับข้าพเจ้า ทั้ง ๆ ที่ข้าพเจ้าเองก็กลัวเหมือนกันว่าขนของสัตว์อาจทำให้เราเป็นโรคภูมิแพ้ เวลาไปไหนข้าพเจ้าก็จะพาเขาไปด้วยกันตลอด บางครั้งตอนเย็น ๆ ก็จะพาเขาไปวิ่งเล่นชายทะเล เขาชอบกินข้าวกับตับไก่และต้องมีนมจืดให้เขาด้วย ถ้าช่วงไหนที่ข้าพเจ้าต้องไปราชการต่างจังหวัดหลาย ๆ วัน ก็เอาเขาไปด้วยไม่ได้ข้าพเจ้าก็เอาเขาไปฝากให้แม่เลี้ยงทุกครั้ง เนื่องจากความผูกพันธ์ที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็ก ๆ ทำให้เวลาที่ข้าพเจ้าต้องห่างเขาไปหลาย ๆ วันก็ทำให้คิดถึงเขาเหมือนกันพอเขาเจอข้าพเจ้าก็จะวิ่งมากระโดดให้ข้าพเจ้าอุ้มเขาข้าพเจ้ารู้สึกได้ว่าเขาดีใจซึ่งข้าพเจ้าเองก็ดีใจเหมือนกัน มีคนเคยพูดว่าสุนัขเขาจะมีญาณพิเศษที่เขาจะรู้ว่าใครจริงใจหรือไม่จริงใจกับเขาข้าพเจ้าเองก็สังเกตเหมือนกันแล้วก็รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ เพราะว่าเวลาที่คนใดก็ตามที่ไม่จริงใจเข้ามาเขาจะเห่ากรรโชกตลอดและการที่เราเลี้ยงเขาไว้ก็ทำให้เรารู้ว่ากำลังมีคนเข้ามา เวลาที่ข้าพเจ้าอยู่ในบ้านแล้วมีคนมาหาเขาจะเห่าทุกครั้ง และเวลาที่โทรศัพท์ดังเขาก็จะเห่าบอกทุกครั้ง เวลาที่เขาดื้อพอข้าพเจ้าดุเขา เขาก็จะหยุด จากวันนั้นจนถึงวันนี้เขาก็อายุ 5 ปีแล้ว ก็เขาเกิดวันที่ 15 มิถุนายน 2547 ข้าพเจ้ายอมรับว่าผูกพันกับเขามาก แล้วยิ่งสุนัขพันธุ์แบบนี้จะมีชีวิตอยู่ได้ประมาณ 10 ปีก็ยิ่งทำให้ข้าพเจ้ากลัว ว่าสักวันหนึ่งถ้าไม่มีเขาแล้วข้าพเจ้าก็คงจะเหงาเหมือนกัน จากที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เพราะถึงยังงัยข้าพเจ้าก็ยังเชื่อว่ามีหมาเป็นเพื่อนดีกว่ามีเพื่อนหมา ๆ
สาเหตุที่ข้าพเจ้าตั้งชื่อภาพว่าลูกชายตัวโอเพราะว่า เขาเป็นเหมือนลูกชายของข้าพเจ้าแล้วเขาก็ชื่อโอเลี้ยง สำหรับความประทับใจกับสุนัขตัวนี้เนื่องจากว่าข้าพเจ้าเลี้ยงเขามาตั้งแต่เขาเกิดได้ 3 วัน ตั้งแต่เขายังไม่ลืมตาข้าพเจ้าได้ซื้อขวดนม ซื้อนมสำหรับสุนัขมาให้เขากิน โดยชงนมแล้วก็ป้อนเขาเหมือนกับเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่งเวลาไปโรงเรียนก็นำเขาใส่ตะกร้าเล็ก ๆวางไว้หน้ารถจักรยานยนต์ พอกินนมเสร็จเขาก็หลับ พอเริ่มโตหน่อยบางครั้งก็เอาใส่กระเป๋าเสื้อวอร์มเวลาใส่คลุมไปโรงเรียน เวลาข้าพเจ้าซ้อมกีฬาวอลเลย์บอลเขาก็จะเข้าไปหลบตามมุมเสาของโรงยิม เวลานอนเขาก็เข้ามานอนในห้องนอนเดียวกับข้าพเจ้า ทั้ง ๆ ที่ข้าพเจ้าเองก็กลัวเหมือนกันว่าขนของสัตว์อาจทำให้เราเป็นโรคภูมิแพ้ เวลาไปไหนข้าพเจ้าก็จะพาเขาไปด้วยกันตลอด บางครั้งตอนเย็น ๆ ก็จะพาเขาไปวิ่งเล่นชายทะเล เขาชอบกินข้าวกับตับไก่และต้องมีนมจืดให้เขาด้วย ถ้าช่วงไหนที่ข้าพเจ้าต้องไปราชการต่างจังหวัดหลาย ๆ วัน ก็เอาเขาไปด้วยไม่ได้ข้าพเจ้าก็เอาเขาไปฝากให้แม่เลี้ยงทุกครั้ง เนื่องจากความผูกพันธ์ที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็ก ๆ ทำให้เวลาที่ข้าพเจ้าต้องห่างเขาไปหลาย ๆ วันก็ทำให้คิดถึงเขาเหมือนกันพอเขาเจอข้าพเจ้าก็จะวิ่งมากระโดดให้ข้าพเจ้าอุ้มเขาข้าพเจ้ารู้สึกได้ว่าเขาดีใจซึ่งข้าพเจ้าเองก็ดีใจเหมือนกัน มีคนเคยพูดว่าสุนัขเขาจะมีญาณพิเศษที่เขาจะรู้ว่าใครจริงใจหรือไม่จริงใจกับเขาข้าพเจ้าเองก็สังเกตเหมือนกันแล้วก็รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ เพราะว่าเวลาที่คนใดก็ตามที่ไม่จริงใจเข้ามาเขาจะเห่ากรรโชกตลอดและการที่เราเลี้ยงเขาไว้ก็ทำให้เรารู้ว่ากำลังมีคนเข้ามา เวลาที่ข้าพเจ้าอยู่ในบ้านแล้วมีคนมาหาเขาจะเห่าทุกครั้ง และเวลาที่โทรศัพท์ดังเขาก็จะเห่าบอกทุกครั้ง เวลาที่เขาดื้อพอข้าพเจ้าดุเขา เขาก็จะหยุด จากวันนั้นจนถึงวันนี้เขาก็อายุ 5 ปีแล้ว ก็เขาเกิดวันที่ 15 มิถุนายน 2547 ข้าพเจ้ายอมรับว่าผูกพันกับเขามาก แล้วยิ่งสุนัขพันธุ์แบบนี้จะมีชีวิตอยู่ได้ประมาณ 10 ปีก็ยิ่งทำให้ข้าพเจ้ากลัว ว่าสักวันหนึ่งถ้าไม่มีเขาแล้วข้าพเจ้าก็คงจะเหงาเหมือนกัน จากที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เพราะถึงยังงัยข้าพเจ้าก็ยังเชื่อว่ามีหมาเป็นเพื่อนดีกว่ามีเพื่อนหมา ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น